Salta, El Arfacito, Cafayate, Puerto Iguazu

Meters, kubiekemeters en een kakatoe.

Mijn laatste bericht kwam uit Cordoba. Sinds die tijd zit de vaart er goed in. Omdat Cordoba, de tweede stad van Argentinië, veel lijkt op Buenos Aires maar dan in Madurodam vorm en wat provincialer, heb ik besloten eerder naar Salta te gaan. De reden om daar heen te gaan zit ‘m d’r in dat ik daar Ramona, mijn contactpersoon voor de school in de Andes, zou gaan treffen. Kortom, ik dacht ik ga wat eerder, kan ik rustig om me heen kijken en dan naar de school. Dat kwam mooi uit want Mara en Marijn hadden ook besloten om niet vrijdag maar woensdag naar Salta te verkassen; en dat wisten we dus niet van elkaar. Kortom toen zij mij belde op dinsdagavond met deze mededeling kon ik vrolijk melden dat ik dan op het vliegveld zou staan. Een perfecte timing. Het was een heel mooi weerzien, dat zullen jullie begrijpen.

In Salta hebben we veel tijd doorgebracht op het terras. Omdat we in het hostel waar we zaten geen gebruik konden maken van de keuken zijn we nog geruime tijd op zoek geweest naar een ander hostel, wat niet gelukt is maar ook echt niet heel erg was. Een toertje hier, een kabelbaantje daar, we hebben ons best geamuseerd. Vrijdagavond afgesproken met Ramona. Ook heel bijzonder kan ik je vertellen. We kenden elkaar alleen van mailverkeer; mijn Engels vloeiend:), haars beperkt; haar Spaans perfecto, mijns inperfecto. Zo kon het gebeuren dat wij al hoog en breed op het terras zaten maar geen Ramona te bekennen. Ik besluit haar maar eens te bellen. Gelukt. We spreken af bij de Basiliek / Kathedraal. (Is dat een kathedraal in de vorm van een basiliek of andersom??) Maar dan nog ken je elkaar niet dus je pak je telefoon en kijkt wie opneemt en vraagt voorzichtig: Ramona??. En ja, hoor gevonden! Wat plichtplegingen over en weer en naar het terras. Afspraken maken voor zaterdag, waar, hoe laat en hoe. Advies een auto huren omdat we anders om 07.00 uur met de bus op stap moesten gaan. De reis zou zo’n 2 uur duren en op de school zouden we Padre Schiffri ontmoeten, de grote baas, zeg maar goeroe, en initiatiefnemer tot de school. Hij zou alleen pas om een uur of 3 daar zijn. Dat zou betekenen dat we 6 uur op hem moesten wachten. Daar hadden we weinig zin in dus op pad een auto huren. Nou dat viel niet mee. Na +/- 8 verhuurbedrijven zijn afgelopen hadden we eindelijk en auto. Een probleem, naast een rijbewijs wilden ze ook een paspoort hebben. Wij terug naar het hostel, paspoort halen, binnen 10 minuten terug en wat blijkt?? Auto is verhuurd!! zeiden ze. @#$%^&*(*&^%$#@!! Ja, die dus! Ze wilden gewoon niet verhuren omdat we een stuk van 28 km onverhard voor de boeg hadden. Zeg dat dan! De moed al opgegeven hebbende maar naar het terras tot mijn oog viel op een nogal verstopt verhuurbedrijf. Toch maar proberen en ja hoor, een Pol, de Argentijnse versie van een Polo. Op het laatste moment geregeld met een eigen risico van €1500,=. Hebben we gelukkig niet aan hoeven spreken.

De volgende dag Ramona in haar dorp opgehaald en op weg naar de school op ruim 2800 meter hoogte, volgens onze GPS. Onderweg inderdaad een heel lang stuk onverhard. De oorspronkelijke weg is vorig jaar verwoest door een aardbeving. Een uitvloeisel van de aardbevingen in de omgeving van Valparaiso, Chili. Ook hier een aantal doden, een dorpje verwoest en veel schade. We rijden door beekjes en langs afbrokkelende bergwanden en door heel veel stof als er een vrachtwagen langsdenderd. Deze weg is namelijk ook de weg van Salta naar Chili en gaat door een woestijnachtig gebied.

Als we bij de school aankomen, krijgen we van Ramona een rondleiding en vallen met onze Hollandse neuzen in de Argentijnse versie van lasagne, volgens mij maislagen met lamagehakt, het middageten van de kinderen die ook in het weekend op school blijven. Sommigen moeten na een busreis van een paar uur nog 6 en soms 8 uur lopen om hun dorp te bereiken. Meestal worden ze door iemand van de school met de auto naar hun dorp gebracht. Nu zijn er ongeveer 25 kinderen die onder begeleiding van vrijwilligers huiswerk maken, sporten en hun weekend proberen te vullen.

Padre Schiffri is nog in geen velden en bergen te bekennen. Onderweg krijgen we genoeg over hem van Ramona te horen. Hij is heel erg geweldig. Hij kan bijna niet lopen na een ongeluk tijdens parachute springen maar daarvoor... nou het was me er eentje. Bij de school heeft zich een buslading ouderen verzameld met heel veel donaties in de vorm van kleren, eten, e.d. Dozen vol. Ook zij zijn er al uren en picknicken er lustig op los, wachtend op de door Hemzelf gezonden El Salvador. Nu doet hij erg veel; zet een school op, zorgt voor de armen, regelt dat er water in dorpen komt en waarschijnlijk nog veel meer maar de adorering door deze mensen en door Ramona doet geloven dat we te maken hebben met een bovennatuurlijke verschijning. Nu ben ik er persoonlijk redelijk van overtuigd dat we allemaal gewoon een moedertje hebben en bij tijd en wijle allemaal gewoon moeten poepen waardoor deze ophemeling bij niet veel verder komt dan de dakgoot; hoog genoeg zou ik zeggen. Maar buiten dit, de man doet geweldig werk. Om een uur of vier krijgen we eindelijk de mogelijkheid om met hem te praten. Zowel hij als Ramona weten al een maand of wat dat ik rond deze tijd zou komen. Het valt dan ook een beetje tegen dat er werk genoeg is maar geen slaapplaatsen. Deze zijn ingenomen door bouwvakkers die nog twee lokalen en nog een paar slaapzalen voor de kinderen aan het bouwen zijn. Alle begrip hiervoor, heel belangrijk maar laat het effe weten. Ik kan waarschijnlijk wel op een plek 15 busminuten verderop een slaapplekje krijgen. Dat houdt in ’s morgens om 07.30 uur met de bus, wachten tot 16.00 uur, wat bijles geven en om 17.30 uur weer terug met de bus naar een plek waar de cactus mijn enige aanspreekpunt zal zijn. Nu moet je sommige dingen als een uitdaging zien maar dit is een brug, of beter in dit geval gezegd, een cactus te ver. Dit ga ik niet doen. Een alternatief is om 10 dagen in december kinderen die hun toets niet gehaald hebben extra te komen ondersteunen, dan is er wel plek. Ik spreek af er over na te denken en Ramona neemt nog contact op. Ik moet namelijk wel in de buurt zijn want ik ga niet alles ophangen aan 10 dagen in bergen met nada. Het hele idee van kinderen een beetje bijspijkeren, eensysteem, kinderen, docenten en het leven aldaar te ervaren is behoorlijk onderuit gehaald. Heel jammer maar ik kan er verder niet veel mee, misschien later nog. NOS correspondent Cees Elenbaas heeft een heel leuk boekje geschreven: “Buenos Aires, waar niets is wat het lijkt.” Titeltip deel II: Argentinië, waar afspraak soms een afspraak is maar meestal anders verloopt. Buiten de autoverhuurder en de afspraak met de school was er ook een hosteleigenaresse die bij het afrekenen de prijs van mijn kamer met 60% wilde verhogen, een universiteit die op het laatste moment door wisseling in de leiding afzegde. Later zouden er meer volgen die een geheel eigen opvatting over afspraken hanteren: taxichauffeurs, nog een hostelmedewerker, Ramona die vorige week zou terugbellen en er komen er meer. Helaas geen foto’s van de school, stomweg vergeten maar wel van Salta by night en de bergen op weg naar El Arfacito, zie mapje onder het kopje foto’s.

Een reiziger reist en we reizen verder naar Cafayate, een plaats 4 uur rijden onder Salta. Na een aanloopje van een uurtje of twee komen we in een woestijngebied, niet te geloven zo mooi. Prachtige rotspartijen al eeuwen overgeleverd aan zon, wind en water, met prachtige kleuren en vormen. Het is te mooi om te kunnen beschrijven, kijk maar in het fotomapje “Cafayate woestijn”. Cafayate is een leuk, klein dorpje. We bezoeken een geitenboerderij en twee wijnboeren. Op een tochtje naar een wijnboer krijgen we gezelschap van twee zwerfhondjes. In veel dorpen zie je talloze zwerfhonden. Ze liggen op de ”stoep”, op straat en overal. Iedereen laat ze met rust en ze laten elkaar met rust. Auto’s rijden er omheen, de mensen stappen erover heen. De straat rondom het plein is geasfalteerd, de straten die op het plein uitkomen zijn meestal onverhard en bieden een aanblik van een No-Go-Area. Toch is het overal heel veilig, zeggen ze. De foto’s tot nu toe geven een beeld van een welvarend land maar achter de mooie gevels is er nog volop sprake van een armmoede die wij nauwelijks nog kennen. Dat geldt niet alleen voor Cafayate maar voor alle steden en dorpen. Een kleine impressie in het mapje Cafayate, het dorp.

Mara heeft de gewoonte vele dieren aan te spreken, behalve spinnen met een diameter van een pannenkoek, kakkerlakken en wat andere exoten. Maar een hondje is als gauw:”Hola, amigo”, en ja hoor al spelend rennen ze 3,5 km met ons mee over Ruta 40, de langste doorgaande weg van het noorden naar het zuiden. +/- 5000 km lang en voornamelijk tweebaans. Wij staan doodsangsten uit maar zij spelen en springen op het laatste moment weg voor vrachtauto’s, bussen en alles wat langskomt. Ze wachtten rustig een uurtje bij de wijnboer om vervolgens met dezelfde vrolijkheid de terugreis met ons aan te vangen. Wij hebben er tamelijk genoeg van en regelen een lift van een pick-up. De hondjes er achteraan maar helaas voor hen, we verdwijnen uit zicht. De volgende dag komen we ze tegen op het plein, ze willen ons niet meer kennen. Mara krijgt een hondenaanspreekverbod.

We reizen verder. Eerst terug naar Salta en vervolgens vliegen we naar Puerto Iguazu, een Unesco natuurgebied op de grens met Brazilië en Paraguay waar grootste watervallen te bezoeken zijn. En inderdaad het is overweldigd. Wat een pracht en wat een natuurschoon. We brengen twee bezoeken. De eerste dag aan de Argentijnse kant. Een wandeling van een uur of zes gelardeerd met een spectaculair boottochtje (zie video maar zeker ook de foto’s). De tweede dag benaderen we de watervallen via de Braziliaanse kant. Het is fantastisch. Er zijn in het totaal ongeveer 275 watervallen met een totale lengte van 27 km. Per seconde stort er 1500 kubieke meter water naar benden, genoeg voor 36 Olympische wedstrijd zwembaden. Een aantal jaren geleden was er een stort van 3900 kub.meter/seconde. Kan ik me niets meer bij voorstellen. Gelukkig liggen er de resten van oude wandelpaden nog die toen verwoest zijn om een beeld te kunnen vormen. Een paar jaar later is het geheel helemaal drooggevallen, kan ik me ook niets bij voorstellen. En ja, ook nog “wilde” dieren; een hagedis van een cm of 60-70, een soort van kruising tussen een tapir en een miereneter en verreweg de belangrijkste voor Mara: de Kakatoe.

Liefs en groet