Buenos Aires 2e en laatste deel (over BA)

Buenos Aires, 2^e en laatste deel over deze stad.

Het eerste deel van mijn reis zit erop. Na vele kilometers omzwervingen ben ik weer terug in Buenos Aires. Het voelt goed weer terug te zijn in de stad waar ik begon. Niet zozeer de stad zelf maar met name het niet meer hoeven inpakken, niet te behoeven bedenken wat de volgende stap zal zijn, geen tickets regelen, niet meer uitvinden waar ik mijn boodschappen kan doen, geen gevoel van sociaal moeten zijn met anderen of het moeten aanhoren en vertellen van alle mogelijke belevenissen in het hostel of hotel; nee, lekker weer op mezelf in een klein appartement in Palermo maar wel in een stuk wat ik nog niet ken. Palermo kent verschillende wijken, barrios. In het begin woonde ik in Palermo Hollywood, genoemd naar de grote hoeveelheid filmbedrijven. Daarnaast heb je ook Palermo Viejo, het oude Palermo dat zich ontwikkelt als een yuppenwijk met mooie winkeltjes van Hugo Boss, Gucci en dergelijke. Victor en Rolf noch Jan de Bouvrie gezien; moeten nog even verder aan de weg timmeren geloof ik. Ik kwam hier vlak voor oud en nieuw met de verwachting dat in deze wereldstad het nieuwe jaar wel geweldig ingeluid zou worden. Niets is minder waar. Met Marijn, nadat we samen wederom vergeefs op zoek naar een polowedstrijd zijn geweest maar wel paardenrennen hebben gezien op een imposante draversbaan en smakelijk hebben gegeten, zijn we de stad ingegaan opzoek naar de “Place to Be”. Beiden hadden we aan diverse figuren gevraagd waar die place dan zou moeten zijn. “Plaza de Mayo, niet heen gaan gekkenhuis; Puerto Madero, daar moet je heen; geen idee, we zitten in zo'n crisis dat we geen zin hebben in feest; daar, een blok verderop wordt het gezellig… enz. Ondertussen hadden we al bij verschillende restaurants gezien dat je daar voor veel geld welkom was, gaan we niet doen. Om 23.00 uur zijn we gaan lopen. Her en der een knal maar dat was het dan ook. Een groot plein voor de senaat, niets; de Av. De Mayo en Plaza de Mayo, nada, niks, noppes, nul. Ons vermoeden dat we samen op een stoeprand, met waarschijnlijk onze kont in de hondenpoep oud en nieuw zouden vieren kwam steeds dichterbij. Uiteindelijk, om 23.54 uur, ongelogen waar, kwamen we aan bij de Obelisk, een markant punt op de breedste straat ter wereld, +/-12 banen stad in en +/-12 stad uit. Gek genoeg waren daar een paar honderd mensen verzameld en, echt waar, er was een zekere mate van vuurwerk. Ik vermoed dat in een willekeurige straat in Harkema Op Einde meer te beleven was. Een bijzonder ervaring oud en nieuw in korte broek bij ruim 25 graden.

Daags erna zijn we naar San Telmo gegaan. Een oude prachtige wijk waar op zondag een markt is. Een markt zoals we allemaal wel kennen. Vol met toeristische rommel maar ook met talloze authentieke cafeetjes en restaurants. De straatjes zijn geplaveid met keitjes, kobbelstones, die een aanslag plegen op mijn design sandalen. Een prachtig plein, Plaza Dorriego, achteraf liggende winkeltjes en niet geheel tot onze verbazing een tango orkest. Wat speelden die gasten prachtig!! We hebben 2 cd’s gekocht nadat we erg genoten hadden van hun performance. Zelden straatmuzikanten gezien die zoveel verdienden. Ga er binnenkort naar terug want door de markt heb ik te weinig van de schoonheid van de wijk kunnen zien.

Palermo dus. Geen idee hoe deze wijk genoemd wordt maar het is een wijk voor de beter gesitueerde. (Mijn appartement valt hierbuiten). Aan de ene kant grote parken en doorsneden door de Av. Libertador aan de andere kant begrensd door de Av. Sante Fé; twee ontiegelijke drukke wegen. In de wijk zelf zijn uiteraard voldoende terrassen, cafés, Chinese supermarktjes en andere uitspanningen maar vooral torenhoge flats, 15+. Als ik op mijn balkon(??) zit trekt het leven van deze wijk zich aan mij voorbij en dat is aardig om te zien. Mijn buren ken ik niet, nooit gezien behalve Johan van het Balkon hiernaast. Johan spreekt Engels maar ook goed Duits, al is hij veel vergeten, zegt hij. Duits in Argentinië doet mij de wenkbrauwen fronzen, maar och, hij is te jong. Tegenover mij zeven flats, elk voorzien van een eigen parkeergarage. De auto’s zijn voorzien van afstandsbediening en binnen 20 seconden slurpt de garageklep een auto op of spuwt er een uit. Parkeren in de straat wordt hierdoor helemaal onmogelijk doordat de ingangen vrijgehouden moeten worden. In elke flat een portier die zich afwisselt druk maakt over wie erin of uit gaat, hij zwaait galand, volgt hetgeen zich op zijn monitor voordoet, een mooie juffrouw die uit/in de lift stapt, een mooie juffrouw die voorbij loopt en in noodgevallen poets hij eindeloos het koperwerk aan deur en bel en dat dus 7x. ’s Morgens zo rond 6 uur wordt de stoep geschrobd, er staat daardoor altijd water in de goot ondanks de talloze waarschuwingen tegen dengé. Dure auto’s vertrekken ’s morgens en komen ’s avonds weer terug. Uiteraard heeft elk appartement een airco en rolluiken die meestal gesloten zijn. Heel af en toe waagt iemand zich op het balkon. Naast mij is een nagelstudio. De klandizie komt van de overkant en omliggende straten, volop werk. De vuilnis gaat ’s avonds in zakken op straat. Op zo’n moment ontvouwt zich op straat een eigen, zelfregulerende economie. Degenen zonder sofienummer gaan gewapend met rugzak de ophaaldienst vooruit. Elke zak wordt opengemaakt, nagevlooid op wat ook maar bruikbaar is en dat verdwijnt in de rugzak van pa, ma en/of kind. Er blijft vaak een enorme rotzooi achter. Sommigen hebben een handkar met daarop een enorme zak, zo een waar ze bij ons een kuub of wat zand mee afleveren. Deze zak wordt heel snel gevuld met complete vuilniszakken die vervolgens naar een verzamelpunt op de hoek wordt gebracht waar enige “medewerkers” de zakken tot op het bot fileren, wat ze niet kunnen gebruiken stoppen ze weer keurig terug in de vuilniszak en wordt klaargezet voor de ophaaldienst. Vervolgens vinden er nog vele bezorgingen en doorzoekingen plaats. De ophaaldienst op haar beurt neemt de hele zwik mee behalve de zakken die nog niet doorzocht zijn, die zijn voor de volgende ronde. Een heerendienst zal ik maar zeggen. Ondertussen skeeleren gebeeldhouwde jongeren van en naar het park voorzien van ipot, blackberry en ander vernuft.

Actie van de week:Bezoek aan Van Koning, een Nederlands café waar elke eerste woensdag van de week een Nederlandse avond is, inclusief happy hour(s). Ik zou het niet aanraden maar ik heb daar uiteindelijk wel mijn contact op de ambassade, Peggy Visser, nummer 3 in de hiërarchie, ontmoet hetgeen heel gezellig en verhelderd was.

Het goud van de week:Spaanse pepers en taco’s. Niet te geloven maar zijn bijna niet te krijgen.

Vooruitzicht van de week:De aankomst van Anja op zondag en de reis die we vanaf nu gezamenlijk gaan ondernemen om het mooie Argentinië verder te ontdekken.