Paringsdans en Che Guevarra

Paringdans voor gevorderden

Aandachtig kijkend naar het videoscherm zit ze met haar benen op een stoel. Haar enkels reiken net over de zitting. Heel rustig en tegen elkaar in, dan weer van elkaar af beschrijven ze kleine cirkels, naar buiten dan in een vloeiende beweging binnenwaarts. De tenen worden opgetrokken en gestrekt, opgetrokken, gestrekt, de cirkel worden hervat. Haar smalle handen volgen de bewegingen van haar enkels. Soepel draaien de polsen hun rondjes terwijl de vingers, de een na de ander de draaiing van de pols proberen te volgen. Haar hoofd maakt rondtrekkende bewegingen, rollend van haar linkerschouder naar de borst op weg naar de rechterschouder, achterlangs en nog een omgang en nog een en weer terug. De schouders volgen. Opgetrokken, naar achteren, naar beneden en helemaal naar voren en andersom. Haar ogen zijn onafgebroken op het scherm gericht. Volledige concentratie.

Onder tafel maken zijn voeten kleine stapjes, de muziek volgend. Er zit een systeem in, een minisysteem. Ook zijn handen maken allerlei bewegingen, gevoed door het ritme van het orkestje. Een orkestje dat bestaat uit vijf personen; een trommelaar, een toetsenist, een gitarist, een violist en een badeonist (heet dat zo?)of heet zo iemand gewoon bandeonspeler of kleine trekkastpeler. Zal het Karel Kraaijenhof eens vragen. Wat een prachtig instrument is dat toch, en zeker hier en nu op dit moment. Het kleine trekkastje ontroert me. Moest even aan vroeger denken toen ik ademloos naar mijn grote zuster luisterde als die op haar accordeon hemelse muziek voortbracht en aan mijn goede vriend, the late, Willem Trekkast die tijdens onze vele zeiltochten de boel aardig op stelten kon zetten met zijn interpretatie van het volkselied. En uiteraard aan onze Max. Ook hier worden de aanwezigen geraakt bij het horen El Niño. Ogenschijnlijk moeiteloos spelen ze enkele mij bekende- , (Astor Piazzolla en Stefan Crapelli) en nog veel meer onbekende werken. Het haar strak gekapt, de ringbaard modieus bewerkt, knap in het pak gestoken en muziek opslurpend. Ook zijn ogen zijn onafwendbaar gericht op het scherm, een scherm waarop de grote meesters van de tango te zien zijn. A night NOT like any other night, their night!

Ik ben in Cordoba. Cordoba ligt iets ten noordwesten van Buenos Aires, zo’n 800 kilometer landinwaarts. Het is een gezellige studentenstad met een koloniale uitstraling. Na een tip van een “vriend” ben ik beland in een danstent waar deze avond de finale Tangodansen worden gehouden, en niet zomaar en finale. De deelnemers komen van heiden en ver. Als paar maar ook als groep, jong en oud. Deelnemers uit Mendoza, zo’n 10 uur rijden, een schoenverkoper uit Buenos Aires, ook 10 uur bussen weet ik uit ervaring, die zijn handgemaakte tangomuiltjes van heel veel pesos probeert te slijten en uit nog veel meer steden en dorpen. De kleding is onberispelijk, de omgangsvormen ook. Men groet en kust bekenden / concurrenten eenmaal op de wang, zoals gebruikelijk in dit land. Ik was er vroeg om een goede plek te hebben. Vooraan aan een tafeltje voor 6 personen. Hij, zij en hen van hierboven waren aan het warmdraaien cq. spelen voor het moment van de waarheid.

Er wordt gedanst in verschillende categorieën, ingedeeld naar leeftijd en bepaalde stijl. Er blijken een stuk of 12 stijlen te zijn en 3 of 4 leeftijdsgroepen. Ik zie geen verschil in dans, nog wel in leeftijd. Na enige tijd komt de ober naar me toe en vraagt beleeft of ik er bezwaar tegen heb als er een ander echtpaar bij komt zitten. Nee natuurlijk. Beiden geven ze me een hand, stellen zich voor en bedanken me voor mijn gastvrijheid. Zo burger je in, zo doe je dat. Het is een danszaal uit vervlogen tijden, 1880 of zo. De naam, Art Deco, geeft al aan hoe de inrichting eruit ziet; Art Deco dus. Om de een of andere reden heb ik geen fototoestel bij me. Heel jammer want men danst in vol ornaat en ook het publiek heeft diep in de klerenkast gezocht naar iets passends. In mijn korte broek en sandalen, wel Italiaans design, val ik op en uit den toom. Hebben ze twee verzetjes. Maar ja elk nadeel heb zijn voordeel en naar zal blijken toch ook weer een nadeel en ga ik gewoon de volgende dag weer. Is alleen niet zo spectaculair omdat het om de prijsuitreiking gaat en er niet echt in volle glorie wordt gedanst. Het was fabeltastisch om te zien, te voelen en te proeven. De passie, de bevlogenheid, de rituelen. Op de een of andere manier gaf het een gelukzalig gevoel. Raar genoeg kwam het gevoel bij me op dat ik had toen ik, ondertussen heel lang geleden, het zal 1962 of zoiets zijn geweest, voor het eerst met mijn vader vanuit Hilversum naar een Europacup wedstrijd ging. De wedstrijd D.W.S. – Ski Og Lin (of zoiets, een club uit Finland). Wat een belevenis. Een bomvol Olympisch stadion. Door Wilskracht Sterk won met 5-1. Illustere namen die je alleen van de radio kende als Josje Vonhof, met een halve arm, Mosje Temming, Frans Geurtsen en Jan Jongbloed schieten me te binnen. Een gekke vergelijking maar ja, het is zo. Nu heb ik niet zoveel met dansen en al helemaal niet praktiserend. De laatste keer dat ik op de dansvloer heb gestaan is al gauw 2 jaar geleden in Berlijn, in een vergelijkbare tent. Mot je van goeden huize komen wil het je lukken mij op de vloer te krijgen. Ze kwam van goeden huize, dat snap je. Daarvoor zal het al gauw een jaar of twintig gelden zijn, was overigens dezelfde dame.

Zowel het in-dansen als het dansen zelf gebeurt met volle overgave en opperste concentratie. Hij, strak voor zich uitkijkend en leidend, zij, ogen dicht en volgend; zoals het hoort. Het publiek kijkt gefascineerd toe, de ogen vooral gericht op het voetenwerk (voetenwerk is altijd belangrijk) en applaudisseert op de voor mij meest vreemde momenten. Ik neem geen risico en klap vrolijk mee; inburgeren weet je nog. De voeten centimeters van elkaar, tussen en achter elkaar, soms slepend dan weer pasjes makend en in verschillende posities, verplaatsen ze zich in hoog tempo zoeken ze de juiste weg, aangepast aan het genre. De benen van met name de dame, schuren uitdagend langs scheenbeen of kuit, instappend, uitstappend, overstappend. De heupen en dijbenen toucheren elkaar, zoeken en dagen uit. Een spel van vragen en afwijzen, komen en gaan, geven en nemen. De hand van de man in een klein vouw op de rug van de vrouw, zij, de arm gehoekt over mans schouder, de hand in een elegante tegengestelde hoek. Ze geven elkander de tijd om te excelleren, en dat doen ze. Een paringdans voor vergevorderden, een prachtig schouwspel en geweldige avonden. Hoe mooi zou Martin Bril dit hebben kunnen beschrijven

Het moet haast wel zo zijn dat de tango op de lessentabel staat zoals bij ons ooit het schoolzwemmen. Er is geen Argentijn die de honderd meter vrij binnen een half uur aflegt. Er is geen Hollander die bij deze dans geen blijvende schade oploopt.

Later in de week een uitstapje gemaakt naar Alte Gracia om het Casa Che Guevarra te bezoeken, een klein museum, mooi vormgegeven in het huis waar deze legendarische figuur opgegroeid is. Geboren in Buenos Aires maar vanwege astma eerst naar Cordoba en later naar Alta Gracia verhuist. In het museum is van alles te zien o.a. zijn slaapkamer en alle andere van zelf sprekende ruimtes in een woning, zijn motor, ik vermoed een prototype, uit de film Motorcycle diaries, veel foto’s van de diverse revoluties en voor mij heel bijzonder twee handgeschreven pagina’s uit zijn Boliviaans Dagboek.

Actie van de week: na een nacht wisselen van hostel. Ik had een kamer van 1.80 x 1.80 vol in de zon en geen ventilatie. Buitengewoon geschikt voor een ascetisch leven maar daar ben ik nog lang niet aan toe. Kortom de volgende dag 20 kilo op de rug gehesen, 5 kilo op de borst en een eindje lopen in 37 graden, met en schaduw van gemeten, 27 centimeter, naar een ander onderkomen.

Vooruitzicht van de week: na een busreis van 12 uur naar Salta (In het noorden op +/- 1100 meter hoogte) ga ik overmorgen mijn dochter en haar novio na ruim 7 maanden weer zien. Kan zijn dat jullie even niets van me horen omdat ik in gesprek ben maar ik beloof niets.

Groet en liefs.