Uruguay, ademhalen en levertapanadas

6 december 2010 - San Antonio De Areco, Argentinië

 

Mijn laatste bericht ging over Salta en Igurazu. Na een busrit van 19 uur en een boottochtje van ruim een uur zijn we aangeland in Sacramenta de Colonia in Uruguay. Een dorpje dat erom bekent staat dat het nog een heel gedeelte in de sfeer van 1920 behelst. Helaas 1: dat viel tegen. Het is een leuke pueblo met een oud gedeelte waar ze nog wat autowrakken uit die tijd hebben neergezet, voor de toerist zoals ik. Leuk maar niet de moeite waard om een overtocht te maken. Verder komen er veel expats uit Buenos Aires om hun visum te verlengen. Je krijgt namelijk een uit- en in reis stempel zoals we dat ook kregen toen we voor een paar uur naar Brazilië gingen. Kortom in een dag tijd twee nieuwe visa voor 90 dagen. Hoe kun je jezelf in de maling nemen. Een van de initiatiefnemers van de Nederlandse school vertelde me dat ze na 14 jaar!!, wonende en kinderen hebbende in Buenos Aires, getrouwd zijnde met een Argentijnse advocaat, eindelijk een soort van halve verblijfsvergunning heeft gekregen. De overheid weigert blijkbaar de buitenlanders belasting te laten betalen, zoals volgens haar 60% van de Argentijnen niet doen. Na twee dagen zijn we verder gereisd naar La Paloma, een uurtje of vijf verderop, om te gaan surfen. Helaas 2, geen golven en een ijskoude zee, graadje of 13-14 waardoor je binnen vijf minuten onderkoeld bent. Wel een leuk hostel, het Beach Hostel. Dit hostel wordt, zoals de meeste hostels, bevolkt door jongeren zo tussen de 18 en 30 jaar. Studenten, gelukszoekers en andere tijdelijk ontheemden die de wereld bereizen en moeiteloos de meest mooie en bizarre plekken van deze aarde ophoesten. Ongelooflijk hoeveel er door deze categorie gereisd wordt. Waar ik nog lang niet klaar ben met de 7 provinciën, verhalen zij achteloos over de 7 continenten en na een paar biertjes over een klein stukje heelal. Geweldig voor deze groep wat nu allemaal mogelijk is. Ik ben met terugwerkende kracht jaloers op ze maar gun het ze van harte. Het ontbreken van een wereldreis op je CV maakt je redelijk kansloos, zo begrijp ik. Het is een vrolijk volk dat met genoegen de ouderlijke toelage opsoupeert en een, zo lijkt het, internationale code kent. De voertaal is Engels, ook als je met landgenoten spreekt in bijzijn van anderstaligen. De dresscode is nonchalant als er maar North Face of Fjäll Raven o.i.d. op je kleding staat. De afritsbroek wordt ondersteund door bergschoenen bij lange pijpen en door slippers of blote voeten bij afgeritste pijpen. Een shirt van een of ander merk, landaanduiding of activiteit zoals duiken, hiken, woestijntocht of anderszins complementeert het geheel. Het haar uiteraard nauwkeurig gemodelleerd alsof je zo je bed uit komt. Het geheel ziet er bereisd uit. Heerlijk! Zo ook in dit hostel. De saamhorigheid is groot en er wordt elke avond een asado georganiseerd. Nu is een asado niets anders dan een soort barbecue maar hier in Argentinië is het een hele eer als je bij locals daarvoor uitgenodigd wordt. Waar bij de meeste van ons een spiesje en een hamburger op de grill (bij een enkele buurman worst) gaat met een salade enz. is een asado hier meer een wedstrijd vlees eten. Hele borstkassen gaan erop. Geen foto’s want ook mijn camera is stante pede vegetariër geworden.

Helaas dus geen surfen. We besluiten eerder naar Buenos Aires te gaan om een tweetal extra dagen te hebben omdat Mara, na 7 maanden met veel toewijding aan het boven beschreven profiel te hebben voldaan, donderdag naar NL vertrekt. Over Buenos Aires heb ik al genoeg geschreven dus dat sla ik over. Geloof me maar dat het heel gezellig en vermoeiend was. Mara weg, Marijn naar het zuiden om te duiken en ik naar het boerenland: San Antonio de Areco, een plaatsje dat bekent staat om zijn gaucho’s en een kilometer of 200 ten NW van Buenos Aires ligt. Ik wilde hier in november al naar toe om de Dia de Tradition te beleven, een gaucho feest, maar toen liepen hier 40000 man rond en was er geen bed onder de 100 dollar te krijgen. Zal wel gezellig geweest zijn. Nu is er niets te beleven. Wel lekker na de hectiek van Buenos Aires. Het dorp herbergt veel goud en zilversmeden, artisanos, die leuke maar geen bijzondere dingen maken. De bewoners ademen in en ademen uit en zoals vandaag, zondag, doen ze dat zelfs zonder enige overtuiging. Om een uur of zeven slepen ze zich naar het terras. Ze nemen een hap, kauwen en slikken wat, zeggen af en toe “hola” en herhalen zichzelf. Het valt niet mee om mijn aandacht bij mijn boek te houden; moet soms “Hola” terugzeggen. Nu is het zo dat heel veel hostels voorzien in een boekenruilsysteem. Prima uitvinding en werkt goed. Zelfs Nederlandstalige boeken komt je tegen, in mijn geval iets van Stieg Larssen, vrouwen die mannen haten. Wat een rampen boek. Snap niet dat het zo populair is, ik ga ook maar schrijven geloof ik. Maar ja, ik heb buiten wat digitale boeken even niets anders en het leest niet echt lekker op de laptop. (Had toch Dikkie Dik z’n E-reader moeten confisceren.)

Zelf ben ik ingekwartierd bij een oudere dame in een groot huis ingericht volgens de richtlijnen van Biedemeier. De moeder des huizes, stamt ook uit die tijd maar ik wordt uitermate goed verzorgd. Het is ook geen hostel maar een soort van B&B. ’s Morgens na de ontmoetingskus drie eieren bij het ontbijt, ’s middags medialunas, croissantjes dus, (mooie naam, halve maandjes), even later een vruchtensapje met enig alcohol, na het eten een digestive en ’s avonds een kus voor het slapen gaan. Denk er over om nog een week of wat hier te blijven en mijn inburgering te upgraden met een cursus op de locale ademhalingstechniekschool.

Verwachting van de week: een graadje of 30

Miskleun van de week: een hapje van levertapenadas bij een biertje (gadverdamme wat is dat vies, had nog een biertje nodig om die sterke smaak weg te spoelen, druk dus)

Groet en liefs

Foto’s

4 Reacties

  1. sjaan:
    6 december 2010
    Even geen tijd om alles te lezen, maar wat een prachtige fotos!!!!!!!!!!!Hoop dat alles goed met je gaat en blijf voorzichtig

    kus van je zus
  2. kees kraaier:
    6 december 2010
    Hoi Hans,

    Bedankt voor al je reisverslagen. Ik ga er af en toe even goed voor zitten en bekijk dan ook de prachtige foto's. Blijf genieten!
  3. Janita en Jennifer:
    6 december 2010
    Hans, leuk!! Wij nu toch in Cafayate.. :)
    Hasta luego!
  4. Nancy:
    10 december 2010
    Hans, wat ben jij toch een gelukkig mens.
    Doe Mara de groetjes van mij en een geniet van elke dag . Heerlijk hoor!!!!
    Nancy