Buenos Aires, de Stad

Buenos Aires, de stad zelf

Tot nu tot heb ik weinig over de stad zelf gezegd. Al dolende krijg je toch wel een indruk van het Parijs van Zuid-Amerika. Maar wat zijn die indrukken dan?

Buenos Aires wordt wel omschreven als een mix van Parijs, Londen en Madrid. Parijs en Londen ken ik te weinig om dat beamen. Madrid, wat recenter in mijn leven, soi. In ieder geval is Buenos Aires een wereldstad die er mag zijn. Een bewogen verleden door alle, al dan niet gewenste revoluties dan wel staatsgrepen, what’s in a name, die vooral in deze stad hun sporen hebben achtergelaten. Een stad met alle kenmerken van een wereldstad, druk, hectisch, bruisend, rijkdom en armoede. Het is het zenuwcentrum van Argentinië, zoals Parijs is van La France, London of England en Madrid de Espagña. Andere steden als Cordoba en Mendoza volgen maar het platteland heeft zo zijn eigen regels en opvattingen. Het ooit zo gewilde Argentijnse vlees, in Nederland voornamelijk gepromoot door AH te Z. lijkt bijna niet meer te bestaan, vervangen door de bio-industrie? Vraag je dus goed af of je wel dat stukje Pampavlees op je bord hebt liggen of dat het ……. De export van vlees, ooit DE inkomensbron van het land, is sterk dalende door een steeds sterker verminderde veestapel. Veel vleesboeren gaan over tot het verbouwen van soja of andere producten. Het loont niet meer om vlees te produceren. Uruguay, Paraguay en Brazilië zijn qua export van vlees Argentinië ruim voorbij gestreefd. De overheid wil nu de vleesprijzen met maar liefs 30% verhogen. Genoeg aanleiding voor minmaal een staking en maximaal de val van de regering, Christina Kirchner. La Presidente, staat nog het een en ander te wachten. Maxima is trouwens heel populair hier. Je hoort het elke dag op de gekste momenten. Maar goed ik zou het over de stad hebben. Wat voel je als door de stad banjert, wat zie je, wat ruik je, wat proef je? Al van het eerste moment dat ik door de stad liep voelde het als een warm welkom. Het leek wel of elke steen, elke boom, elk park, elk gebouw en iedereen je wilde omarmen (geldt niet voor het verkeer overigens) in de trant van: “Wat leuk dat je er bent, geniet van ons en doe je ding”, om deze vreselijke uitdrukking maar eens te gebruiken. Een aangename omhelzing van een ogenschijnlijke chaotische samenleving die op de een of andere manier zijn eigen orde kent. Altijd chaos is tenslotte ook een structuur, je mot er alleen effe aan wennen. De eerste dagen , lopende over vooral drukke en doorgaande wegen, veroorzaakte een geïrriteerde keel door alle uitlaatgassen van vooral de ontelbare bussen en taxi’s. Deed me denken aan de eerste keren dat ik, als 15 jarige, mijn zuster en zwager in Amsterdam bezocht en in de spits over de Vijzelstraat liep. Een verstikkend gevoel met op een afstand waarneembare waas van blauw gekleurde damp. Dat lijkt me niet gezond en niet de bedoeling. Oude dieselbakken die vol gas door de stad denderen en nog nooit gehoord hebben van een roetfilter. Het schijnt nog veel erger te worden als in de zomer de temperatuur gaat oplopen. Ga je even een zijstraat in dan wordt je overvallen door een weldadige rust. Lommerrijke straten met veel bomen, eethuizen, cafés, kleine groente winkeltjes, kiosken en maxikiosken, wasserettes, designwinkeltjes en nog veel meer buurtgebonden middenstand, een nering die blijkbaar kan bestaan. Ik vraag me af hoe, want er zijn er velen. Als ik morgens om een uur of acht naar de bus loop om naar Spaanse les te gaan zijn veel bewoners bezig om hun stoepie te cleanen. Een dagelijks terugkerend ritueel. Soms heel lastig want als je schoenen met een waterallergische zool aan hebt dan lig je zo op je boca. Afspuiten, vegen en schrobben en wissen. Oppassen dus. Het schoonmaken helpt overigens geen zier wat een paar uur later heeft de stad de situatie weer helemaal hersteld naar zoals die blijkbaar moet zijn. Maar wel opmerkelijk dat men het dagelijks weer probeert, het lijkt iets pathologisch, maar is in ieder geval onbegonnen werk. Op deze tijden, en ook nog wel wat later vermengt de geur van de uitlaatgassen zich met die van lysol en kamfer, die als welkome verrijking de stad ingeblazen wordt. Normaal gesproken niet mijn aftershave maar nu een welkome verandering van geur maar mijn aandacht gaat vooral uit naar de onregelmatigheden in de betegeling - en de garnering van de stoepen. Je zult maar slecht ter been zijn, je met een kinderwagen of ander karretje moeten verplaatsen om over een rolator maar te zwijgen; die laatste heb ik nog niet gezien. Heeft ook geen zin, je komt niet ver. Abominabel die stoepen èn straten. Dansend als Han Ebbelaar ga ik over straat vanwege de betegeling en de hondenpoep. Hans van Maanen zou er een mooi ballet over kunnen maken. Als ik met de bus ga staat er altijd een dame met een kar vol thee, maté; een veel gedronken specialiteit van het land. Menig portegños, de benaming van de bewoners van Buenos Aires, gaat voorzien van, een eigen, zeer speciale beker met een rietje en waar de maté bovenopdrijf op pad. Ga ik met de metro, de subte, dan staat er altijd een kraam vol aardbeien en groene asperges op me te wachten, steeds aangevuld met datgene dat het seizoen brengt. Die aardbeienstalletjes en bloemenstalletjes zie je op de doorgaande wegen en winkelstraten overal, evenals loterij aangelegenheden en lectuurhokjes. Nooit verwacht die bloemenstalletjes. Wij zijn toch van de bloemen??

Over de metro heb ik al het een en ander verteld. In de spits een regelrechte ramp. De bus is veel prettiger met name omdat ik op het beginpunt instap en dus, tot nu toe, altijd een zitplaats had. Heel prettig want de stang waar je je staande aan vast kunt houden is voor mij op neushoogte. Nu kan ik wel wat missen, maar toch. De instap is voor gymnastiekers. 40 Centimeter hoog minmaal, verhoogde perrons, nooit van gehoord. Zorg maar dat je aanboord komt, jong of oud, dik of dun, zwanger of niet, maakt niet uit want “we gaan”.

De stad heeft, net als andere oude steden, een redelijk beperkt centrum met daaromheen een aantal oude, gegoede wijken en daar weer buiten meer welvarende wijken en daaromheen weer wijken waar je niet zou willen komen, laat staan wonen. Kortom de planologie van een doorsnee grote stad. Hoewel ik in een aanpalende wijk woon is het centrum goed bereikbaar. Half uurtje lopen, een stuk korter met bus of metro. Ik woon dus in een oude maar gegoede buurt die alles heeft wat een gegoede buurt moet hebben; winkeltje, terrassen, eethuizen cafés etc. heel gezellig. En dit alles is tot laat open.

De stad wordt bevolkt door mensen van heel verschillende herkomst. Duidelijke Europeanen als Italianen, Duitsers, Nederlanders, Spanjaarden enz. maar ook heel veel mensen van Aziatische herkomst en meer inheemse bevolking en dan nog alle mixen en varianten hiervan en hierop, heel divers dus. Kleurrijk en aangenaam, een leermomentje voor een willekeurig politicus. Als je zo rondloopt, is er duidelijk een verschil in welstand merkbaar, maar ook dat is een grote stad niet vreemd. Zoals in Zuid-Europa is er een uitgereid terrasleven. Men ontbijt er, eet er tussen de middag en rond 17.00 uur, ergens een hapje, nou ja hapje tussendoor. Als ik zo’n hapje neem hoef ik de gehele avond niets meer. En dan vanaf een uur of 9 gaan ze pas echt eten. Mijn studiemates, Linda en Linda hebben laatst 1 ½ uur in de rij gestaan, weliswaar voorzien van champagne, om hun balg vol te eten bij een gerenommeerd restaurant. In het weekend zijn de parken “The Place to Be”, een beetje flaneren, een beetje zitten, boekie lezen en theetje drinken, zonnen. Kortom het park heeft een duidelijk functie.

De mensen zijn vriendelijk maar afstandelijk. Kom misschien door mijn postuur want voorlopig heb ik geen concurrentie in het verticale vlak. In winkels en op straat geven als je ze aanspreekt alle hulp, helaas nog in een, voor mij vaak, te rap Argentijns, wat toch wel behoorlijk verschilt van mijn ook al zeer beperkte Spaans. Gelukkig heb ik vernomen dat men buiten Buenos Aires wat langzamer praat, gaan we onderzoeken. Opvallend is dat men, hoe druk het ook is, er niemand tegen je aanloopt. Probeer dat maar eens in de Kalverstraat!

Hoewel Buenos Aires aan de Rio Grande ligt is er geen strand van betekenis. Over deze rivier is veel gedoe tussen Argentinië en Uruguay. De Overburen willen namelijk een heel grote papierfabriek aan de border van deze rivier, die toch echt geen boerensloot is, bouwen en exploiteren, wat een nogal vervuilend effect geeft. Altijd voer voor een demonstratie dan wel blokkade.

Voor het strandleven moet ik een busreis van ongeveer 4 uur ondernemen bijvoorbeeld naar Mar del Plata, het Castricum van Argentinië, ten zuiden van Buenos Aires. Zodra het warmer wordt worden er in de parken, en die zijn er veel, douches / sproeiers geplaatst om af te koelen. Zelfs nu al liggen de mensen in badkleding te zonnen en het was afgelopen week maar 27 graden.

Aan de gebouwen kun je de welvaart van weleer aflezen. Vaak geteisterd door de tand des tijd,kogelgaten incluis, maar nog heel goed herkenbaar. Het stadsplan, althans van de oude stad, schijnt van Franse herkomst te zijn, ik neem het zomaar aan. Buiten de architectonische misvatting, een waarde(loos) oordeel mijnerzijds, van hoge flats en glazen gebouwen, zie ook veel herstel in de oude stijl. Het lijkt me geweldig als deze oude stad zij grandeur van weleer terug krijgt. Is ze echt competatief met de bovengenoemde steden.

Ervaring van de week: je kleren wassen met zeeppoeder gaat veel beter dan met afwasmiddel.

Zo, het is wel weer mooi voor deze keer. Weer veel te lang maar ja, het is niet anders. Klim in je laptop, notebook of oude computer. Ben als altijd, heel benieuwd naar jullie reacties, aanmerkingen, opmerkingen, afmerkingen; altijd leuk om te lezen en hoe meer hoe liever. Bekijk de foto’s en bespaar je de reis,alhoewel??

Groet en liefs