Aankomst en eerste indrukken

Aankomst en eerste indrukken

Woensdag 6 oktober 2010

Na een reis van ruim 24 uur sta je dan met je kloffie op Buenos Aires International Aeropuerto. Enigszins aangetast door de reis kijk ik om me heen en ja hoor, volgens afspraak staat daar een juffrouw met een groot bord met mijn naam erop: Hans Tielemans Solar Soler, de naam van mijn appartement. Na enkele minuten wachten komt er, ook alweer volgens afspraak, een taxi voorrijden die me naar mijn nieuwe onderkomen zal brengen. Kijk, met Argentijnen kun je nog eens iets punctueel regelen. Onderweg nog even langs de bank want enige handenvol peso’s geven me de toegang tot Ciudad de la Paz 31. Een voor mijn besognes een prima plek met kwart ingerichte keuken, een aparte badkamer met ligbad waar mijn voeten net inpassen, een tafel met stoelen, een lounchstoel en een prima bed. Wat wil je nog meer? Nou bijvoorbeeld eten, iets te drinken enz. dus direct op pad naar wat even later bleek een luxe Aldi te zijn. Kortom geen kwaad woord over de gang van zaken. Tevreden keer ik terug om mijn onderkomen verder in te richten en mijn rugzak uit pakken. Het thuisfront en ons filiaal in Peru ingelicht over mijn veilige aankomst en moe zak ik in een stoel en zap wat langs de 80 tv zenders die ik hier kan ontvangen. Nooit geweten dat er zoveel kanalen beschikbaar moeten zijn om al die bagger uit te zenden. Onze commerciële vrienden zijn er heilig bij. Reden genoeg om niet te laat maar een beetje op Argentijnse tijd in m’n mandje te kruipen. Het tijdsverschil is -5 uur.

Donderdag 7 oktober Mijn eerste kennismaking met de stad

Mijn appartement ligt in wijk Palermo, een gegoede middenklasse wijk vergelijkbaar qua uitstraling met de Staatsliedenbuurt of De Pijp (zonder markt) in Amsterdam. Het heeft alle allure van een upcomming yuppen reservaat maar dan moeten ze nog wel even doortimmeren. Volgens betrouwbare bronnen, de beheerster van Solar Soler, is er iets verderop een heel speciaal gedeelte namelijk Parlermo Hollywood. Nooit te beroerd om me om te scholen ga ik daar maar eens heen. Als een hondje bereid ik mijn gebied uit en doe overal een plas. Deze wijk is echt aan het opbloeien; veel nieuwe winkels van gerenommeerde merken, talloze cafés en her en der een park. Ik zal er zeker vaker komen. Na een aantal uren gekuierd te hebben ga ik verder met de bus. Een belevenis apart. Ik, of beter gezegd de bus, pikt mij op op een zeer drukke straat. Ze komen daar 4 rijen dik aangesjeest en als er iemand bij de halte staat of eruit moet is de meest efficiënte manier, om ook als hij op de 3^e of 4^e baan rijdt, een ruk aan het stuur te geven en vol in de ankers te gaan. Een kaartje koop je via een muntjes automaat en kost 1,25 peso’s, omgerekend een kwartje. Kun je hele dag voor in de bus zitten. Betaal je teveel krijg je wisselgeld. Maar probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen als de chauffeur weer vol gas er vandoor gaat en probeert om toch binnen afzienbare tijd op de 80 kilometer te komen, zwenken van links naar rechts, soms gas terug nemen (remmen is uit den boze je hebt tenslotte niets voor niets een toeter) en vervolgens weer plankgas doorgaat. Probeer dan je muntjes maar eens in de gleuf te mikken, je wisselgeld te vangen, je kaartje mee te nemen en ook nog de medepassagiers te ontwijken. Ook in straatjes waar krap aan twee auto’s kunnen passeren krijgen zij het voor elkaar om elkaar met zeer hoge snelheid te passeren. Veel leuker dan de Formule 1. Uiteindelijk stap ik uit vlak bij, jawel, de Plaza de Mayo. Wat doet een toerist in Amsterdam? jawel die gaat naar de Dam (of koffieshop), wat doet een toerist in Buenos Aires?? jawel die gaat naar de Plaza de Mayo, het meest beroemde plein van Zuid-Amerika en omstreken. Ik moet eerst nog een klein stukje lopen en kom langs een heel groot gebouw wat het Ministerie van Defensie blijkt te zijn. Het beruchte Ministerio van de “Vuile Oorlog”. (Ik ontkom hier even niet aan wat politieke en emotionele gevoelens want hier al proef je de historie die Argentinië nog steeds volop in de greep heeft). Verbazingwekkend is dat op het terrein zelf een permanente betoging/tentenkampje is voor gerechtigheid m.b.t. de +/- 30.000 vermisten en de veroordeling van de betrokkenen van het generaals regime maar dat ook de militairen hun spandoeken hebben om aandacht te vragen voor de liquidatie van militairen door de toenmalige Monteneros, (volluit: Movimiento Peronista Montenero, oorspronkelijk de jeugdbeweging gelieerd aan de Peronistenen) die daders veroordeeld willen zien. Als het niet te erg voor woorden zou zijn zou je zeggen dat ze elkaar lekker bezig houden.

Schuin tegenover deze bizarre plek staat een ander bizar gebouw namelijk het Casa Rosada, het presidentiële paleis met aan de voorkant de Plaza de Mayo. Het paleis en het plein stellen geen van beiden veel voor. Een groot roze gebouw met aan de voorkant een plein met gras, een held uit vroegere tijden met zijn paard op een sokkel en een pilaar met 25 Mayo 1810 erop, de dag van de onafhankelijkheid. Maar, maar, maar… het is natuurlijk ook het plein van de Dwaze Moeders, Las Madras de la Plaza de Mayo, die al sinds 1977, een jaar nadat Videla zijn verschrikkelijke terreur begon hier nog elke week steeds demonstreren. Een groep van oorspronkelijk 14 vrouwen is uitgegroeid tot een sociale beweging met heel veel invloed en kracht. En daar de scholieren en studenten die demonstreren tegen ingrepen in het onderwijs en dan zijn er de oorlogsveteranen uit de Falklandoorlog van 1982 die strijden voor erkenning want als ik het allemaal goed begrijp wordt deze oorlog gewoon ontkend (don’t mention the war!). Ook deze veteranen hebben een permanent tentenkamp, nou ja tentenkamp, een aantal lappen aan elkaar geplakt maar ook zij staan er al jaren. Bienvenudo en Argentina zullen we maar zeggen. Je wist het en je weet het maar om nu op deze historische plaatsen te staan is heel bijzonder en heel indrukwekkend. Zo’n balkonnetje van het paleis waar al dat gajes het volk heeft staan op jutten en staan toe wuiven, een balkonnetje van niets met zo’n groot verleden. Indrukwekkend. Een binnenkomer van jewelste.

Is er dan op zo’n eerste dag ook nog wat gezelligs te beleven? Ja hoor. Ga maar eens een Argentijnse simkaart kopen en probeer dan ook nog maar eens een beltegoed te regelen. Dat valt met mijn kennis van het Spaans echt niet mee. Het kostte me ongeveer 3 uur om Juan en alleman dat allemaal aan Argentijnse verstand te peuteren. Maar als het je lukt dan heb je ook wat namelijk twee nummers; een voor lokaal gebruik en een voor internationaal gebruik. Omgerekend 1 ½ uur per nummer. Een hevige regenbui dwong mij, vervelend genoeg, een café binnen. Koffie dan maar en uiteraard een televisie met voetbal. Gek wordt je ervan. Van de 80 zenders die ik heb zenden er minstens 3 continue voetbal uit. De wedstrijden worden zo gepand dat ze na elkaar beginnen en is er geen wedstrijd dan gaan we gewoon alles herhalen. Bovendien is het voetbal niet om aan te zien.

Terug naar huis dan maar. Met de metro voor 1,10 peso’s. Na de laatste renovatie van, ik schat 1886, is er niet veel aan gedaan. Er zij slecht 5 lijnen en dat voor een stad van 18.000.000!! miljoen inwoners. Maar ze rijden en brengen me snel weer terug.

Vrijdag 8 oktober

Ook nu weer heel veel gelopen in wat beter weer dan gisteren. Op zoek geweest nar de school waar ik vanaf volgende week twee weken Spaanse lessen ga volgen. Weet ik tenminste waar ik meer moet melden. Het blijkt hemelbreed op de fiets goed te doen te zijn maar om hier te fietsen moet je minstens zeer depressief zijn of redelijk suïcidaal. Het kan wel in de wijk zelf maar op doorgaande wegen kun je maar beter voorzien zijn van de heilige sacramenten wat hier overigens geen probleem is. Want katholiek zijn ze. Dat hemelsbrede moet je wel relatief ziet want in de kleinere straatjes is het plaveisel niet van dien aard dat je erg lekker op je zadel zit. Zeer slecht wegdek dat in de “Hel van het Noorden”niet zou misstaan. Nu valt lopen ook niet mee want op de stoepen wil ook nog wel eens wat ontbreken en bovendien kun je goed zien dat erg veel honden moeten zijn. Op de school krijg ik de verrassende mededeling dat ik een pen nodig heb en verder niets. Kijk, zo kan het onderwijs ook. Ben benieuwd maar ik heb er erg veel zin in. Ook maar weer ruim twee uur teruggelopen. Je kunt wel met de metro, drie kwartier, maar acht, ik heb de tijd. Verder wat huishoudelijke klusjes gedaan.

Zaterdag 9 oktober

Ik wilde naar Puerte Madero. Schijnt de moeite aard te zijn. Om daar te komen maar de bus gepakt en die stop vlakbij Puerte Madero op de Plaza de Mayo. Tot mijn vreugde zag ik dat het paleis, Casa Rosado, voor het publiek open was. Naar binnen dus. In de hal veel portretten van Zuid-Amerikaanse grootheden als Juan Domingo Peron, vrouw twee Eva Peron Duarte, vrouw drie Isabel Martinez Peron, Che Guevara, Bisschop Oscar Romero, Salvador Allende en nog wat figuren uit verder verleden. Heel bijzonder vond ik een portret van Mercedes Sosa. Wat een indrukkende vrouw! Heel toevallig zag ik later op de avond nog een concert van haar. Nog indrukwekkender en wat een prachtige muziek! We werden als groep door een soort van pauselijke garde door het paleis gejaagd met soms enige uitleg waar geen klap van te begrijpen viel maar een paleis is een paleis dus met veel marmer, bladerend bladergoud en veel klatergoud. Maar ook hier, met enig historisch besef, ik loop hier op de trappen waar bovenstaande figuren hebben gelopen, ik sta op het balkon waar Peron, Eva Peron maar ook Menem en nu Cristina Fernández de Kirchner het gepeupel toespreken*/ toebrullen*/ toebrallen* (doorhalen wat niet van toepassing is) maar ook de bloederige soldaten laarzen van Sr. Videla en Sr.Galtieri en consorten hun afdrukken hebben achtergelaten. Deze  figuren zijn niet opgenomen in de portretgalerij. Wederom heel bijzonder.

Zondag 10 oktober

Op zondag gaat de Buenos Airiaan?? naar het park. Ik dus ook. Lekker met een stokbroodje, een flesje water en een boek naar een botanische tuin. Daar wordt gezeten, geflaneerd, gekeken en bekeken. Het is prachtig weer. Bankje en boekje, helemaal ik in Buenos Aires.

Wat is me verder opgevallen?

Een heel opvallend iets is de huisnummering en de planologische opzet van de stad. Als je op de plattegrond kijkt is de stad verdeeld in vierkanten, voor zover ik weet naar een Frans model. Niet overal maar voor 95%. Elk vierkant, een huizenblok heeft een afmeting van 100 meter en een eigen nummering. Sta je aan het begin van de straat dan sta je bij het blok 100. Dat wil niet zeggen dat er 100 huizen of nummers zijn maar dat is de blok aanduiding. Als laatste huis kun je dus wonen op nummer 145. Het volgende blok begint met 200. Het eerste huis is dan 101 en uiteraard heeft dit blok ook geen 100 nummer, het volgende blok is 300 enz. je kunt op de kaart dus zien hoever je moet lopen. Zoals gezegd, doe dit vol aandacht voor ontbrekend plaveisel en aanwezig hondenpoep. De huizen zij altijd tot de eerste etage maar vaak ook tot aan de tweede beschermd door hekwerk of gaas. De ingang begane grond is voorzien van het afsluitbaar hek of tralies. Er moeten hier veel boefjes zijn. De architectuur doet aan vervlogen tijden denken. Prachtige maar vaak slecht onderhouden huizen vergelijkbaar met de bouwstijl in oud Parijs. Waar je ook loopt je komt taxi’s tegen. Kleine zwarte-gele karretjes die zodra je je hand opsteekt stoppen. Heel eenvoudig. Zelf als je op je kop staat te krappen staan er drie voor je neus. Naar schatting rijden er hier 38.000 rond (is geen typefout!). Transportwagens zijn vaak voorzien van houten achterkant en opbouw, model schrootjes. Je ziet ze nog wel in de films van Laurel en Hardy. Bij het oversteken moet je echt uitkijken. Ze rijden de veters uit je schoenen en de vouw uit je broek (helemaal funest als je een korte broek aan hebt). Tip: steek over als de locals oversteken en zorg voor een buffer van een aantal Argentijnen tussen jou en het mogelijk aankomend verkeer. Gelukkig kijk ik overal overheen. Mijn indruk is dat de meeste Argentijnen meer horizontaal groeien dan verticaal wat een aardige buffer geeft. Overal zijn kiosken met honderden tijdschriften of stalletjes met pinda’s of bloemen. Tussen al het verkeer lopen zwervers met een soort van grote hondenkarren door de straten op zoek naar, God mag weten wat. Buiten deze beroepsgroep zijn er ook veel liggende dak-/thuislozen. Bedelarij heb ik nog weinig gezien behalve in de metro waar kleine kinderen wisselgeld vragen als je een kaartje koopt. Wat is hun toekomst in een land met 20% werkeloosheid, onderwijs wat onder druk staat en de ene economische- en financiële- en politieke crisis na de andere ondergaat. Vandaag grote koppen in de krant en pagina’s vol m.b.t. het plan van Engeland om lange afstandsraketten op de Falkland eilanden te gaan plaatsen. Gebruik het woord Falklands niet want het zijn de Malvinas, onomstreden Argentijns gebied, volgens hen. Ik vermoed dat Engelsen niet heel erg welkom zijn. Voor zover ik nu merk zijn de mensen heel aardig en behulpzaam maar niet makkelijk toegankelijk. Zodra je iemand spreekt die wat Engels kan, niguna problemas, maar zodra dat niet het geval is treedt er een bepaalde vorm van gêne op. Moeiteloos schakel ik dan over op mijn Spaans, waar ik overigens mee begin maar nog slecht volhoud en niet zover mee kom. En het wordt echt lente, de bomen en planten komen in de bloei en de temperatuur stijgt elke dag.

Tot zover. Ergens volgende week een nieuw blogje. Schroom niet om te reageren en/of deze blog door te geven aan een ander. Ik heb niet van iedereen mail adressen. Je kunt je abonneren op nieuwe blogjes door in de zijbalk je mailadres in te vullen. Je krijgt dan automatisch bericht als ik weer wat pennevruchten aflever. Schroom ook niet dit abonnement te waarderen met het overmaken van laten we zeggen 5 euro aan de stichting Che Amigo, zie mijn profiel. Omgerekend 1 euro per maand en 0,25 euro per blog bij 1 bolgje per week. Zijn er meer zijn ze, is dat mooi meegenomen. De macht van de kleine getallen maakt het hen hopelijk mogelijk om hun projecten te blijven ondersteunen en de indiaanse kinderen beter onderwijs te geven, beter eten te geven en beter onderdak te geven.

groet en liefs,

Hans