Mar del Plata

Mercedes, Chascomus, Mar del Plata

Tijdens mijn verblijf in San Antonio de Areco had ik een hostel geboekt in Mercedes. Dat leek me wel wat. Een paar uur met de bus, een taxi bij de Terminal en alsjeblieft, hier is het adres. “Que?? No sabe donde es”!!. “Hoe bedoel ú??” "Nou gewoon dit adres bestaat hier niet, we hebben hier geen straatnamen allen straat nummers.” “Klets niet man, breng me nu gewoon maar naar de Plaza, daar is het vlakbij. Zet me er maar af dan vind ik het wel. Gracias.” Ook de taxi standsplaats, de politieagent en de toevallige voorbijganger kunnen me niet verder helpen. Er blijken in dit land drie plaatsen te zijn die Mercedes heten. Eentje weet ik niet meer waar, een ander in de provincie Corrientes en een eentje in de provincie Buenos Aires. En deze Mercedes heeft inderdaad geen straatnamen maar straatnummers en deze Mercedes ligt niet in Corrientes maar in de provincie BA en ik had, zo bleek alras, besproken in Corrientes, slechts 800km verder op. Nu wil je in deze Mercedes niet dood gevonden worden dus de volgende dag op weg naar Chascomus, een plaatsje aan een meer waar mogelijk wat te zeilen viel. Nu was mij verteld dat je vanuit Mercedes verder kon reizen naar Chascomus. Niet dus. Gewoon terug naar La Plata, een stadje even onder Buenos Aires en daar verder met de bus naar het beloofde land. Vijf uur verder in Chascomus storm, kou en regen en een duur hostel. De eerste gedachte die bij me opkwam was:”Daar ga je Faber.” (Vrij, maar nauwgezet naarJiskefet) Maar, goed het zit wel eens tegen en dat zat het. Ook hier wil je niet dood gevonden  worden. Nou schijnt een kat negen levens te hebben maar op deze manier ben ik er gauw doorheen dus na drie dagen maar weer door naar Mar del Plata, het Benidorm van Argentinië. In ieder geval voldoende leven in de brouwerij. En dat zat dus wel mee want na vandaag vijf uur in de niet voelbare hitte, vanwege de zeewind, door de haven te hebben gezwalkt, kwam die brouwerij goed van pas. Tjonge, tjonge wat was dat biertje lekker.

Mar del Plata is inderdaad een badplaats met vele stranden waar gesurft wordt, een boulevard om te zien en gezien te worden maar ook een belangrijke marinehaven vinden ze zelf maar sinds de Falkland */ Malvinas* oorlog( don’t mention the war again) schijnt de marine aan slagkracht en reputatie aardig ingeboet te hebben en een vissershaven waar zeehonden zich tegoed doen aan overboord gezette vis. Maar voor mij is de vissershaven, het scheepskerkhof en de zeeleeuwenkolonie verreweg het leukste. (Zie foto’s). Vandaar deze lange wandeling. (*Doorhalen wat niet gewenst is).

Op mijn wandeling loop ik straat in die aan twee kanten voor al het verkeer is afgezet . Wat blijkt: de post van hoogste marinerang wordt juist op dat moment overgedragen. Hoog bezoek alom, tot de hoogste regeringsvertegenwoordiger aan toe. (Cristina was nog met haar make-up en botox bezig). Als rechtgeschapen Nederlander heb ik ons land maar vertegenwoordigd.(Moet Max nog even inlichten). Midden op straat staan een stuk of mariniers, twee met vlag en een aantal met een soort van automatisch geweer, waarschijnlijk de laatste 10 die ze hebben kunnen vinden; een spreekgestoelte met wat rondzingende geluidsboxen en een inderhaast neergezet podium voor de hoogwaardigheidsbekleders en familie van de oude bestreepte en nieuwe minder bestreepte commandant. Praatje door de een, praatje door de ander, gelijktijdig de hand naar de pet, doosje met nieuwe strepen cq. sterren cq. de sleutels van het fregat cq. de rode knop voor als die vermaledijde Engelsen weer komen, het lied van de eenheid, halverwege sloeg de cd over, een handje en een kus toe. Nu zou toch het volkslied moeten klinken dat uit volle borst door de adelborsten wordt meegezongen gevolgd door een mooie salvo toe. Maar nee hoor, de helft met strepen naar de borrel de ander helft zonder strepen de boel opruimen en Hans naar de zeeleeuwen.

Wat een imposante beesten zijn dat. De grote koppen, grote zwemvliezen met ongemanicuurde nagels wentelen zich in de zon. Het is een kolonie van +/- 800 stuks die zich hier blijkbaar goed vermaken. Het is erg leuk om te zien hoe ze met elkaar spelen, althans daar lijkt het op. De hiërarchie doet vermoeden dat de dikste nek het voor het zeggen heeft. Een slechte eigenschap voor leiderschap, een dikke nek. Doet me denken aan het intrigerende boek van Paulo Goelho, De winnaar staat alleen, een intrigerende roman over ambitie en (on)macht. Kortom een leuk uitje.

Het scheepskerkhof geeft een heel andere aanblik. Roestig staal dat eens een mooi schip was, de droom van de eigenaar, trotse werkplek voor zeelui, dat ontmanteld wordt. Gebruinde mannen die door het werk er ook roestig uitzien hangen op de romp rond: lunchpauze. Fascinerend en triest tegelijk.

Zoals gezegd, Mar del Plata is een kustplaats met alles wat erop en eraan hoort. Een mooie, ruige kustlijn verknald door torenhoge flats en overvolle stranden. Ben je in de buurt: don’t go! Castricum is leuker.

Zoektocht van de week: een leuke nieuwe stek.

Vooruitzicht van de week: geen leuke nieuwe stek.

Uitdaging van de week: zoektocht naar toch een leuke stek.

Groet en liefs